Kontuzje nadgarstka na stokach narciarskich i snowboardowych

Przegląd, zapobieganie i leczenie

Kontuzje nadgarstka stanowią znaczący odsetek urazów w sportach zimowych. Szczególnie narażeni na tego typu urazy są miłośnicy snowboardu, który wymaga intensywnego wykorzystywania rąk do utrzymania równowagi i wykonywania manewrów.

Dlatego też urazy kończyn górnych stanowią 40,1% wszystkich urazów na snowboardzie, ale tylko 16,6% urazów na nartach[1].

Kontuzje nadgarstka, zarówno w narciarstwie, jak i snowboardzie, mogą przybierać różne formy.

Najpopularniejszymi kontuzjami są:

• złamania
• skręcenia
• tzw.kciuk narciarza
• dyslokacje (zwichnięcia) stawów

I. ZŁAMANIA

Nie jest zaskoczeniem, że złamania stanowią większość urazów doznawanych na snowboardzie i zwykle wynikają z upadków lub kolizji.

Rys. Kości ręki

SYMPTOMY

Zazwyczaj złamaniu kości towarzyszy charakterystyczny dźwięk pęknięcia. Ponadto:

• obrzęk
• zasinienie
• silny ból, który może się pogorszyć podczas chwytania, ściskania lub poruszania dłoni lub nadgarstkiem
• deformacja (nienaturalna pozycja nadgarstka czy palca)

DIAGNOSTYKA

Diagnostyka złamania kości nadgarstka zazwyczaj obejmuje kilka etapów, mających na celu dokładne określenie rodzaju i zakresu urazu. Proces diagnostyczny może obejmować:

Wywiad medyczny i badanie fizykalne

1. Lekarz rozpoczyna od przeprowadzenia wywiadu medycznego, pytając o okoliczności urazu, objawy oraz historię medyczną pacjenta.
2. Następnie wykonuje badanie fizykalne, oceniając obrzęk, ból, deformacje, zniekształcenia, zakres ruchu oraz sprawdzając czucie i ukrwienie dłoni.

Zdjęcia rentgenowskie

• To podstawowa metoda obrazowania w diagnostyce złamań kości. Zdjęcia rentgenowskie pozwalają na zobaczenie złamania i ocenę jego lokalizacji, rodzaju (np. poprzeczne, skośne, spiralne) oraz czy jest to złamanie otwarte czy zamknięte.
• Zazwyczaj wykonuje się zdjęcia w kilku projekcjach (np. przednio-tylnej i bocznej), aby dokładnie ocenić stan złamania.

Badanie ultrasonograficzne (USG)

• Ultrasonografia może być pomocna w ocenie urazów tkanek miękkich oraz w niektórych przypadkach może pomóc w wykryciu drobnych złamań lub złamań nieujawniających się wyraźnie na zdjęciach rentgenowskich.

Tomografia komputerowa (TK)

• Tomografia komputerowa może być zalecona w przypadkach, gdy złamanie jest skomplikowane lub trudne do oceny na zwykłych zdjęciach rentgenowskich. TK dostarcza bardziej szczegółowych obrazów, pozwalając na lepszą ocenę uszkodzenia kości i okolicznych tkanek

Rezonans magnetyczny ( MRI)

• MRI jest rzadziej stosowany bezpośrednio do diagnozowania złamań kości nadgarstka, ale może być używany do oceny uszkodzeń miękkich tkanek, takich jak więzadła, ścięgna oraz ewentualnych urazów towarzyszących.

Lekarz, na podstawie zebranych informacji z badania fizykalnego i wyników badań obrazowych, dokonuje diagnozy i ustala odpowiedni plan leczenia. W zależności od rodzaju i ciężkości złamania, leczenie może obejmować unieruchomienie ortezą, a w bardziej skomplikowanych przypadkach - interwencję chirurgiczną.

Jeśli podejrzewasz u siebie załamanie natychmiast skontaktuj się z lekarzem ortopedą.

Brak unieruchomienia złamanej kończyny może prowadzić do dalszych dyslokacji i trudniejszego procesu gojenia.

LECZENIE

Leczenie złamanej kości nadgarstka zależy od kilku czynników, takich jak typ i lokalizacja złamania, wiek pacjenta, ogólny stan zdrowia oraz wymagania dotyczące aktywności codziennej. Wybór metody leczenia jest indywidualną decyzją, która powinna być podjęta przez lekarza prowadzącego po dokładnej ocenie stanu pacjenta i charakterystyki złamania.

Oto główne metody leczenia:

1. Unieruchomienie
   • Najczęściej stosowaną metodą leczenia jest unieruchomienie złamanego nadgarstka za pomocą ortezy, gipsu lub szyny. Celem jest utrzymanie kości w prawidłowej pozycji, aby mogły zrastać się prawidłowo. Unieruchomienie trwa zazwyczaj 6 tygodni, ale czas ten może być dłuższy w zależności od ciężkości złamania.
2. Operacja
   • W przypadku skomplikowanych złamań, takich jak złamania wieloodłamowe, złamania z dużym przemieszczeniem, złamania otwarte lub złamania niestabilne, może być konieczna operacja.
   • Leczenie operacyjne może być również rozważane w przypadku, gdy istnieje wysokie ryzyko problemów z gojeniem się kości lub gdy złamanie wpłynęłoby na ruchomość stawu.
3. Rehabilitacja:
   • Po zdjęciu ortezy rozpoczyna się proces rehabilitacji, aby przywrócić zakres ruchu, siłę i funkcję nadgarstka. Rehabilitacja może obejmować ćwiczenia fizjoterapeutyczne, masaż, zabiegi fizykoterapii.
4. Monitorowanie i kontrola
   • Regularne wizyty kontrolne u lekarza są ważne, aby monitorować proces gojenia kości. Może być konieczne wykonanie dodatkowych zdjęć rentgenowskich, aby sprawdzić, czy kości zrastają się prawidłowo.

II. SKRĘCENIA

Skręcenie nadgarstka to nadmierne rozciągnięcie lub zerwanie więzadeł, do którego najczęściej dochodzi na skutek upadku na wyciągniętą rękę. Może mieć charakter od łagodnego do ciężkiego, w zależności od stopnia uszkodzenia więzadeł.

Stopnie skręcenia nadgarstka:

1. Lekki - dochodzi do rozciągnięcia więzadeł ale nie do ich rozdarcia
2. Umiarkowany - więzadła są częściowo naderwane
3. Ciężki - Więzadło jest całkowicie rozdarte lub więzadło zostaje oderwane od przyczepu do kości. Są to poważne urazy wymagające opieki medycznej lub chirurgicznej.

SYMPTOMY

Podstawowym objawem skręcenie jest BÓL bezpośrednio po urazie, który może nasilać się przy próbach ruchu nadgarstkiem lub przy obciążeniu.

Bólowi mogą towarzyszyć:

• Obrzęk: nadgarstek może stać się spuchnięty w wyniku urazu. Obrzęk może rozwinąć się szybko po urazie i może obejmować cały nadgarstek lub być ograniczony do określonego obszaru.
• Ograniczona ruchomość: uraz może prowadzić do ograniczenia zakresu ruchu w nadgarstku, sprawiając, że trudno jest wykonywać typowe ruchy, takie jak zginanie, prostowanie czy obracanie ręki.
• Słabość i niestabilność: nadgarstek może wydawać się słabszy i mniej stabilny, co może utrudniać chwytanie przedmiotów lub wykonywanie zwykłych czynności.
• Zasinienie: niektórych przypadkach, wokół nadgarstka mogą pojawić się siniaki, co wskazuje na niewielkie krwawienia pod skórą.
• Uczucie trzaskania lub rozrywania  wewnątrz nadgarstka: w niektórych przypadkach, w nadgarstku może pojawić się dźwięk trzasku lub kliknięcia podczas ruchu, choć nie jest to typowe dla wszystkich skręceń.
• Uczucie ciepła wokół nadgarstka: obszar urazu może być zaczerwieniony i cieplejszy w dotyku w porównaniu do nienaruszonych obszarów, co jest wynikiem procesu zapalnego.

Jeśli stan Twojego nadgarstka nie ulega szybkiej poprawie, a ból i opuchlizna utrzymują się dłużej niż 48 godzin – skonsultuje się z lekarzem ortopedą .

DIAGNOSTYKA

Właściwa diagnoza i leczenie urazów nadgarstka są konieczne, aby uniknąć długotrwałych problemów, w tym przewlekłego bólu, sztywności i zapalenia stawów w przyszłości.

Diagnostyka skręcenia nadgarstka skupia się na ocenie stopnia uszkodzenia tkanek miękkich, takich jak więzadła i ścięgna. Proces diagnostyczny zwykle obejmuje:

1. Wywiad medyczny: lekarz zapyta o okoliczności, w jakich doszło do urazu, o objawy oraz o to, czy w przeszłości występowały podobne urazy. Informacje te pomagają zrozumieć mechanizm urazu i sugerować możliwe struktury, które mogły zostać uszkodzone.
2. Badanie fizykalne: lekarz przeprowadzi dokładne badanie nadgarstka, aby ocenić ból, obrzęk, siniaki, zakres ruchu oraz stabilność stawu. Może być przeprowadzony test stabilności więzadeł, który polega na delikatnym stosowaniu siły w różnych kierunkach, aby sprawdzić, czy więzadła nadal stabilizują staw.
3. Badanie ultrasonograficzne (USG): ultrasonografia może być używana do oceny uszkodzenia tkanek miękkich, takich jak ścięgna i więzadła. Jest to metoda nieinwazyjna, która może pomóc w zobrazowaniu rozerwań lub naciągnięć więzadeł.
4. Rezonans magnetyczny (MRI): MRI jest bardziej szczegółowym badaniem, które może być zalecone w przypadku podejrzenia poważnych uszkodzeń tkanek miękkich, takich jak duże rozerwania więzadeł lub uszkodzenia ścięgien. MRI dostarcza bardzo dokładnych obrazów tkanek miękkich i może pomóc w ocenie stopnia uszkodzenia.

Na podstawie wyników tych badań, lekarz może dokładnie zdiagnozować skręcenie nadgarstka i zaproponować odpowiedni plan leczenia, który może obejmować odpoczynek, zastosowanie lodu, kompresję, unieruchomienie oraz fizjoterapię. W niektórych przypadkach, szczególnie przy poważniejszych uszkodzeniach, może być konieczna interwencja chirurgiczna.

LECZENIE

Leczenie skręcenia nadgarstka zależy od stopnia uszkodzenia tkanek i ogólnego stanu pacjenta, ale głównymi celami są złagodzenie bólu, zmniejszenie obrzęku, przywrócenie normalnej funkcji nadgarstka oraz zapobieganie dalszym urazom. Oto podstawowe elementy leczenia skręcenia nadgarstka:

1. Zastosuj protokół RICE
2. REST - Odpoczynek: ważne jest, aby dać nadgarstkowi czas na wyleczenie, unikając aktywności, które mogłyby pogorszyć uraz.
3. ICE - Lód: stosowanie lodu na nadgarstek, szczególnie w pierwszych 48 godzinach po urazie, może pomóc zmniejszyć obrzęk i ból. Należy aplikować lód przez około 15-20 minut co kilka godzin, zwracając uwagę, aby nie stosować go bezpośrednio na skórę (można użyć cienkiej tkaniny jako bariery).
4. CEMPRESS-  Kompresja: użycie bandaża elastycznego może pomóc zmniejszyć obrzęk i zapewnić wsparcie dla nadgarstka. Ważne jest, aby bandaż nie był zbyt ciasno owinięty, aby nie zaburzyć krążenia.
5. ELEVATE - Uniesienie: trzymanie nadgarstka powyżej poziomu serca, szczególnie w pierwszych dniach po urazie, może pomóc zredukować obrzęk.

2. Leki przeciwbólowe i przeciwzapalne: leki takie jak ibuprofen lub paracetamol mogą być stosowane do łagodzenia bólu i zmniejszenia stanu zapalnego.
3. Stosowanie ortezy: w niektórych przypadkach, szczególnie przy bardziej poważnych skręceniach, lekarz może zalecić noszenie ortezy, aby unieruchomić nadgarstek i umożliwić leczenie tkanek.
4. Fizjoterapia: po ustąpieniu ostrych objawów, fizjoterapia może być kluczowa w przywróceniu zakresu ruchu, siły i funkcji nadgarstka. Ćwiczenia mogą obejmować ćwiczenia rozciągające, wzmacniające oraz techniki manualne stosowane przez fizjoterapeutę.
5. Modyfikacja aktywności: może być konieczne tymczasowe dostosowanie lub ograniczenie pewnych czynności, aby uniknąć obciążania nadgarstka podczas jego gojenia.

W większości przypadków skręcenia nadgarstka leczą się dobrze z odpowiednią opieką i odpoczynkiem. Jednak w przypadku cięższych skręceń lub jeśli objawy utrzymują się pomimo leczenia, warto skonsultować się z lekarzem, który może zalecić dalsze badania lub inne formy leczenia.

Operacyjne leczenie skręcenia nadgarstka jest rzadkością i zazwyczaj rozważane jest tylko w szczególnych okolicznościach. Do sytuacji, które mogą wymagać interwencji chirurgicznej, należą:

1. Poważne uszkodzenie więzadeł: gdy dojdzie do całkowitego rozerwania jednego lub więcej więzadeł w nadgarstku, co powoduje znaczną niestabilność stawu, operacja może być konieczna do odbudowy tych struktur.
2. Uszkodzenia towarzyszące: w przypadkach, gdy skręcenie nadgarstka towarzyszy inne poważne urazy, takie jak złamania kości, zwichnięcia, czy uszkodzenie chrząstki, chirurgiczne leczenie może być potrzebne do naprawienia tych struktur.
3. Chroniczna niestabilność: jeśli niestabilność nadgarstka utrzymuje się po zastosowaniu niechirurgicznych metod leczenia i wpływa na codzienne funkcjonowanie oraz jakość życia pacjenta, może być rozważona operacja w celu przywrócenia stabilności stawu.
4. Nieskuteczność leczenia zachowawczego: w niektórych przypadkach, pomimo zastosowania leczenia nieoperacyjnego, takiego jak unieruchomienie, fizjoterapia, i leczenie farmakologiczne, objawy nie ustępują, co może skłonić do rozważenia opcji chirurgicznych.
5. Uszkodzenia tkanek miękkich: gdy dochodzi do poważnych uszkodzeń tkanek miękkich wokół nadgarstka, które nie są w stanie samodzielnie się zregenerować, operacja może być konieczna do naprawy tych struktur.

Decyzja o leczeniu operacyjnym jest zawsze podejmowana indywidualnie, po dokładnej ocenie stanu pacjenta, jego potrzeb i oczekiwań, a także po rozważeniu potencjalnych korzyści i ryzyka związanego z zabiegiem.

Po operacji następuje okres rehabilitacji obejmujący ćwiczenia wzmacniające nadgarstek i przywracające zakres ruchu. Chociaż więzadło goi się zwykle w ciągu 8 do 12 tygodni, pełny powrót do zdrowia może zająć od 6 do 12 miesięcy. Długość procesu rekonwalescencji i wyniki będą zależeć od ciężkości skręcenia.

III. KCIUK NARCIARZA

Kciuk narciarza to potoczna nazwa uszkodzenia więzadła bocznego łokciowego (UCL - ulnar collateral ligament) w stawie kciuka. Uszkodzenie to jest często wynikiem upadku na wyprostowaną dłoń z narciarskim kijkiem w ręku, co powoduje gwałtowne odchylenie kciuka do zewnątrz, co może prowadzić do naderwania lub przeciążenia więzadła. Schorzenie to jest znane również jako uszkodzenie więzadła kolateralnego łokciowego kciuka i jest jednym z częstszych urazów wśród narciarzy, stąd jego potoczna nazwa.

Rys. Uszkodzenia więzadła bocznego łokciowego, tzw. kciuk narciarza.

SYMPTOMY

Symptomy kciuka narciarza mogą obejmować następujące objawy:

• Ból: najbardziej powszechnym objawem jest ból u podstawy kciuka, w miejscu uszkodzenia więzadła. Ból może nasilać się przy próbie przemieszczania lub używaniakciuka, szczególnie podczas próby chwytania przedmiotów czy wykonania ruchu podobnego do tego, który spowodował uraz.
• Obrzęk i zaczerwienienie: wokół stawu kciuka może pojawić się obrzęk oraz zaczerwienienie skóry, co jest oznaką stanu zapalnego.
• Słabość chwytu: osoby cierpiące na kciuka narciarza mogą zauważyć zmniejszoną siłę chwytu i trudności z wykonywaniem zwykłych czynności, takich jak pisanie, trzymanie szklanki czy obracanie klucza.
• Nieprawidłowa ruchomość: może pojawić się ograniczona ruchomość w stawie kciuka, szczególnie podczas odwodzenia kciuka (ruchu na zewnątrz od dłoni).
• Słyszalne kliknięcie lub trzask: w niektórych przypadkach, podczas ruchu kciuka, może dojść do słyszalnego kliknięcia lub trzasku w stawie, co może wskazywać na uszkodzenie więzadła.
• Wrażliwość na dotyk: obszar wokół podstawy kciuka może być szczególnie wrażliwy na dotyk.
• Zasinienie: w niektórych przypadkach w obszarze uszkodzenia mogą pojawić się siniaki.

Ważne jest, aby przy podejrzeniu "kciuka narciarza" skonsultować się z lekarzem w celu dokładnej diagnozy i odpowiedniego leczenia, które może obejmować odpoczynek, unieruchomienie stawu, fizjoterapię, a w niektórych przypadkach również interwencję chirurgiczną.

DIAGNOSTYKA

Diagnostyka schorzenia zwanego "kciukiem narciarza" zwykle obejmuje kilka kroków, mających na celu dokładne zidentyfikowanie uszkodzenia oraz ustalenie jego stopnia. Poniżej przedstawiono główne etapy diagnostyki tego schorzenia.

• Wywiad medyczny: lekarz zaczyna od przeprowadzenia szczegółowego wywiadu z pacjentem, aby zrozumieć okoliczności urazu, objawy oraz jakiekolwiek wcześniejsze problemy z kciukiem lub ręką.
• Badanie fizykalne: następnie lekarz przeprowadza badanie fizykalne, które może obejmować ocenę obrzęku, bolesności, zasięgu ruchu w stawie kciuka, oraz siły chwytu. Szczególną uwagę zwraca się na badanie stabilności więzadeł poprzez wykonanie testów stresowych, podczas którego lekarz delikatnie odciąga kciuk na zewnątrz, aby sprawdzić, czy występuje nadmierna ruchomość lub ból w stawie.
• Obrazowanie: w celu potwierdzenia diagnozy i oceny stopnia uszkodzenia, lekarz może zalecić wykonanie badań obrazowych. Najczęściej stosowane metody to:
• Rentgen: może być użyty do wykluczenia złamań kości i oceny położenia stawów.
• Rezonans magnetyczny (MRI): jest szczególnie przydatny w ocenie miękkich tkanek, w tym stanu więzadeł, oraz może pomóc zidentyfikować dokładne miejsce i zakres uszkodzenia.
• Ultrasonografia: może być również używana do oceny więzadeł i innych struktur miękkich wokół kciuka.

Na podstawie zebranych informacji, lekarz może postawić diagnozę "kciuka narciarza" oraz określić najlepszą metodę leczenia, uwzględniając stopień uszkodzenia i ogólny stan zdrowia pacjenta. W niektórych przypadkach, gdy uszkodzenie jest ciężkie lub nie reaguje na leczenie zachowawcze, może być konieczna interwencja chirurgiczna.

LECZENIE

Leczenie kciuka narciarza, czyli urazu więzadła bocznego łokciowego (UCL) w stawie kciuka, zależy od stopnia uszkodzenia więzadła. Podejście do leczenia może być nieoperacyjne lub operacyjne, w zależności od ciężkości urazu. Oto główne metody leczenia.

Leczenie nieoperacyjne

Leczenie nieoperacyjne jest zazwyczaj stosowane w przypadku mniej poważnych uszkodzeń, takich jak naciągnięcia lub częściowe rozerwania więzadła, które nie powodują znacznej niestabilności stawu.

1. Unieruchomienie
   • Najczęściej stosowanym leczeniem jest unieruchomienie kciuka za pomocą szyny ortopedycznej lub gipsu. Unieruchomienie trwa zwykle od 2 do 6 tygodni, w zależności od stopnia uszkodzenia i szybkości gojenia.
2. Lód i leki przeciwbólowe
   • Stosowanie lodu na uraz w pierwszych dniach może pomóc zmniejszyć obrzęk i ból. Leki przeciwbólowe, takie jak paracetamol lub niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą również zostać zalecone do łagodzenia bólu.
3. Rehabilitacja
   • Po okresie unieruchomienia rozpoczyna się rehabilitacja, która obejmuje ćwiczenia wzmacniające i rozciągające, mające na celu przywrócenie zakresu ruchu i siły w kciuku.

Leczenie operacyjne

Operacja może być konieczna w przypadku poważniejszych uszkodzeń, takich jak całkowite rozerwanie więzadła lub gdy uraz wiąże się ze znaczną niestabilnością stawu lub przemieszczeniem kości.

1. Rekonstrukcja więzadła
   • Operacja polega na naprawie lub rekonstrukcji rozerwanego więzadła. W niektórych przypadkach konieczne może być użycie materiałów takich jak przeszczepy tkankowe do odbudowy uszkodzonego więzadła.
2. Unieruchomienie pooperacyjne
   • Po operacji kciuk jest zazwyczaj unieruchomiony za pomocą ortezy, aby umożliwić gojenie się więzadła.
3. Rehabilitacja pooperacyjna
   • Podobnie jak w leczeniu nieoperacyjnym, po okresie unieruchomienia rozpoczyna się proces rehabilitacji, który jest kluczowy dla przywrócenia pełnej funkcji kciuka.

Decyzja o metodzie leczenia zależy od wielu czynników, w tym od stopnia uszkodzenia, aktywności życiowej pacjenta oraz od tego, czy uraz dotyczy ręki dominującej. Ważne jest, aby leczenie było prowadzone pod nadzorem specjalisty, takiego jak ortopeda lub chirurg ręki, który może najlepiej ocenić uraz i zalecić odpowiednie leczenie.

IV. ZWICHNIĘCIE STAWU NADGARSTKOWEGO

Zwichnięcie stawu nadgarstkowego to uraz, podczas którego dochodzi do przemieszczenia kości nadgarstka z ich normalnej pozycji w stawie.

Nadgarstek jest złożony z wielu małych kości (kości nadgarstka) ułożonych w dwóch rzędach między kośćmi przedramienia (kość promieniowa i łokciowa) a kośćmi dłoni. Zwichnięcie może dotyczyć jednej lub więcej z tych kości i może być spowodowane bezpośrednim uderzeniem, upadkiem na wyprostowaną dłoń lub skręceniem nadgarstka.

SYMPTOMY

Objawy zwichnięcia stawu nadgarstkowego mogą obejmować:

• intensywny ból w nadgarstku, zwłaszcza przy próbie ruchu
• obrzęk, zaczerwienienie lub siniaki wokół nadgarstka
• deformacja nadgarstka, w którym może wydawać się, że kości są w nienaturalnej pozycji
• ograniczona ruchomość i słabość w nadgarstku
• w niektórych przypadkach, odczucie trzasku lub kliknięcia w momencie urazu

DIAGNOSTYKA

Diagnostyka zwichnięcia stawu nadgarstkowego opiera się na dokładnej ocenie klinicznej oraz zastosowaniu odpowiednich metod obrazowania, aby ocenić stopień uszkodzenia i planować leczenie. Oto kluczowe elementy procesu diagnostycznego.

Wywiad medyczny i badanie fizykalne:

• Wywiad medyczny: lekarz zapyta o okoliczności urazu, objawy i historię medyczną pacjenta. Informacje te pomagają zrozumieć mechanizm urazu i sugerują możliwe uszkodzenia.
• Badanie fizykalne: lekarz dokładnie oceni stan nadgarstka, w tym ból, obrzęk, zniekształcenia, zakres ruchu oraz funkcję nerwową i ukrwienie ręki. Specjalne testy mogą być przeprowadzone, aby ocenić stabilność stawu i uszkodzenie okolicznych struktur.
•  

Badania obrazowe:

• Zdjęcia rentgenowskie: to podstawowa metoda obrazowania w diagnostyce zwichnięć. Rentgen pozwala na ocenę położenia kości nadgarstka i wykrycie ewentualnych złamań towarzyszących zwichnięciu. Zdjęcia są zwykle wykonywane w kilku projekcjach, aby dokładnie ocenić stan stawu.
• Rezonans magnetyczny (MRI): MRI jest rzadziej stosowany w przypadku zwichnięć nadgarstka, ale może być pomocny w ocenie uszkodzeń tkanek miękkich, takich jak więzadła, ścięgna i chrząstki. MRI jest szczególnie przydatne, gdy podejrzewa się, że do urazu doszło również uszkodzenie struktur miękkich.
• Badanie ultrasonograficzne (USG): choć rzadziej stosowane w diagnostyce zwichnięć nadgarstka, USG może być użyteczne w ocenie uszkodzeń ścięgien lub więzadeł.

Ocena stabilności stawu

• W niektórych przypadkach, szczególnie w zwichnięciach częściowych lub niestabilnych, lekarz może przeprowadzić dodatkowe testy w celu oceny stabilności stawu nadgarstkowego.

Na podstawie wyników wywiadu, badania fizykalnego i badań obrazowych, lekarz może dokładnie zdiagnozować zwichnięcie stawu nadgarstkowego i zaplanować odpowiednie leczenie.

W zależności od nasilenia i rodzaju zwichnięcia, leczenie może obejmować manualne nastawienie kości przez lekarza, unieruchomienie nadgarstka za pomocą ortezy, a w bardziej skomplikowanych przypadkach może być konieczna interwencja chirurgiczna. Rehabilitacja i fizjoterapia często są kluczowymi elementami procesu leczenia, aby przywrócić pełną funkcję nadgarstka.

LECZENIE

Leczenie zwichnięcia stawu nadgarstkowego zależy od ciężkości urazu, obecności towarzyszących uszkodzeń (takich jak złamania kości lub uszkodzenie tkanek miękkich) oraz od ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Oto przegląd metod nieoperacyjnych i operacyjnych stosowanych w leczeniu tego typu urazów.

Metody nieoperacyjne:

1. Redukcja zamknięta
   • Polega na manualnym ustawieniu przemieszczonych kości w ich prawidłowej pozycji przez lekarza. Procedura ta często wymaga znieczulenia aby zminimalizować ból i umożliwić odpowiednie ustawienie kości.
2. Unieruchomienie
   • Po nastawieniu zwichnięcia nadgarstka stosuje się unieruchomienie za pomocą ortezy. Celem jest utrzymanie kości w prawidłowej pozycji podczas gojenia. Unieruchomienie trwa zazwyczaj od kilku tygodni do kilku miesięcy, w zależności od ciężkości urazu i szybkości gojenia.
3. Leczenie zachowawcze
   • Obejmuje stosowanie lodu w celu zmniejszenia obrzęku i bólu w pierwszych dniach po urazie, a także leki przeciwbólowe i przeciwzapalne w celu zarządzania bólem i stanem zapalnym.
4. Rehabilitacja
   • Po zdjęciu unieruchomienia rozpoczyna się rehabilitacja, która obejmuje ćwiczenia wzmacniające, ćwiczenia na zakres ruchu oraz inne techniki fizjoterapeutyczne, mające na celu przywrócenie pełnej funkcji nadgarstka.

Metody operacyjne

1. Operacja otwarta
   • W przypadkach, gdy redukcja zamknięta jest nieskuteczna lub niemożliwa do utrzymania, lub gdy zwichnięciu towarzyszą skomplikowane złamania, może być konieczna operacja otwarta.
2. Rekonstrukcja więzadeł
   • Jeśli doszło do uszkodzenia więzadeł stabilizujących nadgarstek, operacja może obejmować ich naprawę lub rekonstrukcję w celu przywrócenia stabilności stawu.
3. Unieruchomienie pooperacyjne
   • Po operacji nadgarstek jest zazwyczaj unieruchomiony za pomocą ortezy lub gipsu na określony czas, aby umożliwić gojenie się operowanych struktur.

4. Rehabilitacja pooperacyjna
   • Jest kluczowym elementem procesu leczenia, mającym na celu odbudowę siły, zakresu ruchu i funkcji nadgarstka po operacji.

Wybór metody leczenia zwichnięcia stawu nadgarstkowego jest indywidualną decyzją, którą należy podjąć po dokładnej ocenie stanu pacjenta, rodzaju i ciężkości urazu, a także po rozważeniu potencjalnych korzyści i ryzyka związanego z każdą z metod. Ważne jest, aby leczenie było prowadzone pod nadzorem specjalisty.

Kontuzje nadgarstka są powszechne wśród narciarzy i snowboardzistów, ale z odpowiednią wiedzą i środkami zapobiegawczymi można zmniejszyć ryzyko ich wystąpienia. Ważne jest, aby po urazie niezwłocznie szukać profesjonalnej pomocy medycznej, aby zapobiec długotrwałym uszkodzeniom i zapewnić skuteczne leczenie.

Pamiętaj, aby zawsze stosować się do zasad bezpiecznego uprawiania sportów zimowych.

[1] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12466690